เธอผู้หมดไป

เนื้อเรื่อง

ผมเปิดตู้เย็น ... หยิบน้ำหนึ่งเหยือก ... รินมันบนแก้วอย่างไม่สนแสสายน้ำ ... กระดกมันเข้าปากเพื่อดับกระหาย ... กลับมานั่งที่เก้าอี้หน้าคอมพิวเตอร์





วันนี้ว่างมากครับ ... ดาว์นโหลดสารคดีมาดูเรื่องนึงครับ









จะมีสิ่งใดในโลกที่คนอย่างเราไม่รู้บ้าง ?




เยอะไปครับ






เยอะเสียจนเก็บมาคิดก็ไม่ได้รู้สึกอะไรดี










มีอะไรบ้างที่ผมเพิ่งรู้











เ กาหลีเหนือ ... อุณหภูมิลบสิบองศา ... เด็กหญิงคนหนึ่งจุงคุณแม่เร่เข้ามารวมกับประชากรหมู่บ้านร้อยกว่าคน หลังจากได้ยินสัญญาณโทรโข่งจากเจ้าหน้าที่รัฐบาล เด็กๆตื่นเต้นและสนใจมากว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น

เธอยื่นหน้าแหวกฝูงชนออกไปดู .... เห็นพ่อของเธอถูกมัดอยู่กับเสาไม้

แม่ของเธอซึ่งแหวกฝูงชนสำเร็จเห็นภาพเดียวกับที่เธอเห็น


" เราไม่นำท่านมากล่าวอ้างเด็ดขาด ... ท่านเป็นผู้มีคุณธรรมและ จรรโลงให้เราได้มีความสุขเสมอมา ... ใครก็ตามที่คิดไม่ดีต่อท่าน ... เราจะให้เค้ามีชีวิตอยู่ต่อไปหรือ ?"


เสียงก่นด่าเซ็งแซ่กึกก้องบริเวณ ... ชาวบ้านร้อยกว่าคนหยิบก้อนหินก้อนกรวดปาใส่พ่อของเธอจนฟกช้ำไปทั่วร่างกาย


สัญญาณตะโกนดังกึกก้องหุบเขาหิมะซึ่งห้อมล้อมหมู่บ้านคอมมูน ทหารสามคนตรงหน้าคุณพ่อยกปืนไรเฟิลขึ้นประทับบ่า


แม่ของเธอวิ่งออกไปห้ามแต่ถูกทหารสองคนยึดแขนไว้ไม่ให้ขยับตัวได้


"ยิง !"




เสียงปืนดังขึ้นตรุด ตุด ตุด



ร่างของบิดาเด็กน้อยร่วงลงสู่พื้น


"ยิง !"


ตรุด ตุด ตุด


เลือดคั่งออกมาจากร่างอันผอมแห้งไม่มีแม้แต่แรงจะเดิน


"ยิง !"


ตรุด ตุด ตุด


หัวของเค้าแหลกละเอียดชุ่มโชกไปด้วยเลือด







เสียงปรบมือดังกึกก้องราวกับว่าเทศกาลแห่งความสุขจบลงอย่างสดุดี






แม่ของเธอถูกลากเข้าไปในบ้านพักทหารใกล้เคียง .... เธอพยายามอย่างสิ้นสุดกำลังอันน้อยนิดที่จะร้องเรียกลูกน้อยของเธอ




แม่ของเธอไม่ได้เรียกชื่อเรียกอะไรทั้งสิ้น




เธอเพียงแค่ย้ำเตือนคำสอนสุดท้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า





"จงมีชีวิตอยู่ต่อไป ..... จงมีชีวิตอยู่ต่อไป"








หลายสิบปีให้หลัง เธอโตขึ้นมาแก่กล้า แก้มตอบ ... แขนขาแม้ซูบผอมแต่ก็มีกล้ามเนื้อซึ่งบริบูรณ์จากการทำงานอย่างโชกโชน



กลางค่ำคืนพระจันทร์เสี้ยวบางๆ ... ชายแดนจีน-เกาหลีเหนือ



เธอยืนอยู่ในแม่น้ำที่แข็งปานห้องแช่แข็งของโรงครัวทหาร





น้ำไหลเชี่ยวกรากในระดับอกของเธอ ผมเปียสองข้างนั้นลอยลู่ไปกับกระแสน้ำ





ในเงามืดนั้นมีชายคนหนึ่งเดินออกมาจากพุ่มไม้ลงมาในน้ำ .... ยื่นกล้องวิดิโอ และบุหรี่สองกล่อง




"เราจะออกไปด้วยกันหลังจากนี้ ... ฉันสัญญา" ชายคนนั้นกล่าว ... เสียงแผ่วเบาดั่งเสียงใบไม้ลู่ลม



"ฉัน รัก เธอ" หญิงสาวสวมกอดชายคนนั้น



"เราจะแต่งงานกันนะ .... รีบทำงานให้เสร็จแล้วมาอยู่ด้วยกัน" ชายหนุ่มผลักหญิงคนนั้นออกไปแล้วสาวเท้าข้ามแม่น้ำ










เสียงตะโกนภาษาจีนดังขึ้นทางอีกฝั่งของแม่น้ำ .... มีเสียงวิ่งซอกแซกๆเป็นเวลาหลายนาที ก่อนจะจบลงที่เสียงปืนดังอุตลุต



และความเงียบก็เข้าปกคลุม






เธอหลับตาลงเป็นการไว้อาลัยคนที่เธอรักคนสุดท้าย ...








เ ธอเดินกระหย่องกระแหย่งกลับมาขึ้นฝั่ง ... นำบุหรี่สองกล่องมอบให้นายทหารตระเวนชายแดนเป็น ค่าสินบน และเริ่มออกเดินทางทั่วเกาหลีเหนือ






ภาพเด็กชายที่พยายามขโมยกระเป๋าเงินจากป้าคนหนึ่งแต่ถูกจับได้และโดนทำโทษโดยการทำร้ายร่างกาย

ภาพทหารลากชายต้องสงสัยขึ้นรถทหาร

ภาพคนนอนตายทั่วเมืองซึ่งกลายเป็นเรื่องปกติของวิถีชีวิตในเมือง

ภาพคนก้มลงเก็บเศษเมล็ดพืชที่ร่วงลงมาจากช่องไม้ในขบวนรถไฟขนสินค้าที่จอดเทียบชานชลา

ภาพของกลุ่มต่อต้านท่านผู้นำประเทศติดโปสเตอร์ด่าทอรัฐบาลเผด็จการ

เธอบันทึกมันไว้หมดราวกับวิดิโอม้วนนั้นคือความทรงจำของเธอเองก็มิปาน

เธอนั่งรถไฟเที่ยวสุดท้ายไปที่พรมแดนอีกครั้ง .... พร้อมที่จะนำวิดิโอเทปออกไปเผยแพร่ให้โลกได้รับรู้







เที่ยงคืน .... มีคนมารอเธอ ณ ที่แห่งเดิมกลางกระแสน้ำเชี่ยวกราก



หิมะตกปรอยพร้อมหมอกที่หนาแน่น





หญิงสาวก้าวเดินไปข้างหน้า ... ใจของเธอนั้นอยู่ในประเทศจีน ... มือของเธอกุมกระเป๋าใส่กล้องวิดิโอไว้แน่น







ร่างของชายสามสี่คนปรากฏขึ้นตรงหน้าของเธอ ... และเห็นชัดขึ้นเมื่อชายทั้งสามคนเดินมาใกล้เธอมากขึ้น



พวกเขาเหล่านั้นเป็นทหารพิเศษของเกาหลีเหนือ




ทหารพากันมาสมทบเรื่อยๆ หิมะเบาบางลงพร้อมกับหมอกที่ค่อยๆจางหายไป






ในที่สุดเธอก็ค้นพบว่ามีทหารสามสิบคนล้อมรอบเธออยู่





เธอปล่อยกระเป๋าลงจากมือ ยืนทื่อๆไม่มีความรู้สึกใด






นายทหารยิ้มย่องเหมือนกับสุนัขได้กระดูกชิ้นใหม่





ใ นราตรีนั้นเธอถูกเปลื้องผ้าในอุณหภูมิลบสิบองศา ถูกชำเราโดยทหารสามสิบคน ก่อนที่จะจบลงด้วยการจ่อยิงศรีษะจนเลือดและสมองเจิ่งนองตัดสีหิมะอันขาวสะอา ด


ยังไม่พอหรอกครับ .... นายทหารคนหนึ่งนำกล้องวิดิโอออกมาจากกระเป๋าของเธอ ... บันทึกภาพการชำเราหมู่ที่ทารุณและโหดร้ายที่สุดนับแต่มีมนุษย์ชาติขึ้นมาลงบ นกล้องวิดิโอ


เธอถูกตบ ถูกจิกผม ถูกกรีดด้วยดาบปลายปืน ถูกทุบด้วยส้นรองเท้าบูททหาร ถูกพานท้ายปืนตีแสกหน้า หิมะหนาวสะท้านกัดกร่อนร่างของเธอจนเป็นแผลเลือดซืมไหลอยู่ทุกอณูของรูขุมขน เลือดไหลจนกระทั่งกลายเป็นเพียงน้ำหนองเหลืองใสไหลออกมาจากผิวหนัง




ไ ม่มีความรู้สึกใดๆ ออกมาจากสีหน้าของหญิงสาว ... มีเพียงแต่เลือดสีแดงสดที่ไหลออกมา เพื่อย้ำเตือนหล่อนว่ายังมีชีวิตและลมหายใจอยู่จนกระทั่ววินาทีที่เสียงปืนด ังขึ้น ... มีเพียงเสียงของแม่เธอที่ก้องอยู่ในหัว

"จงมีชีวิตอยู่ต่อไป ... จงมีชีวิตอยู่ต่อไป"

ปัง! ... ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!ๆๆๆๆๆๆๆ......

ในเวลาต่อมาไม่นานนัก...ชายที่กำลังรอหญิงสาว ก็พบกับกระเป๋าของหล่อนลอยตามกระแสน้ำมา






มันอาจจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่เจ้าหล่อนสามารถทำได้ ... ถึงแม้ลมหายใจของเจ้าหล่อนจะหมดแล้ว





ชายคนนั้นหยิบกระเป๋าแล้วกลับไปที่รถของตน







ระหว่างทาง ... ชายคนนั้นหยิบเอากล้องวิดิโอมาเปิดดู









ดูว่าข้างในเกาหลีเหนือ .... มีสาวน้อยคนหนึ่งซึ่งก็เป็นหนึ่งในสองล้านคนที่ต้องตายในไม่กี่ปีที่ผ่านมา














แล้วเรื่องก็ผ่านไปเป็นตัวอักษรครับ .... อย่างที่ผมว่าไงครับ .... เหมือนเสียงลมพัดใบไม้หวิว











แล้วมันก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตเราดีขึ้นเสียแต่อย่างใด








ผ มเดินไปเปิดตู้เย็น .... หยิบเหยือกน้ำออกมา ... บรรจงรินมันลงบนแก้ว ... ค่อยดื่มด่ำกับน้ำอันใสสะอาดและบริสุทธ์ .... เพราะว่าคนอย่างหล่อนคงไม่เคยได้ดื่มน้ำที่ชุ่มช่ำขนาดนี้ก็เป็นได้





ชีวิตเราไม่ได้ดีขึ้นหรอกครับเมื่อเราได้รับรู้






ชีวิตเรามันดีอยู่แล้วต่างหาก..................